شاید امروز بیش از هر زمان دیگری مسابقات تلویزیونی به عنوان یک گونه از برنامه‌های تلویزیونی مورد توجه قرار بگیرد و حتی بر اساس تعداد و تنوع مسابقات تلویزیونی می‌توان گفت یک موج در تلویزیون شکل گرفته است.
این موج فقط به تعداد و تنوع مسابقات تلویزیونی محدود نمی‌شود و می‌توان با اطمینان گفت نگاه تازه و متفاوتی به این گونه در برنامه‌ریزی‌ها و سیاست‌گذاری‌های تلویزیون احساس می‌شود؛ چراکه برخی از مسابقاتی که این روزها از شبکه‌های مختلف به نمایش در می‌آیند الگوی جهانی دارند و نمونه‌های متعددی از آن‌ها در سراسر جهان ساخته شده و در تلویزیونی‌های مختلف به نمایش درآمده است. علاوه بر آن، موج مسابقات تلویزیونی با حضور بازیگران سینما و تلویزیون در نقش مجری برنامه‌های تلویزیون همراه شده است. اجرای پژمان بازغی در «کودک‌شو»، محمدرضا گلزار در «برنده‌باش»، حمیدگودرزی در «پنج‌ستاره» و دانیال عبادی در «هفت در سه» از جمله مواردی است که طی همین یکی دو سال اخیر شاهدش بوده‌ایم. طبیعی است که هر موجی میتواند نتیجه و ثمره‌ای به همراه بیاورد که هم به کار برنامه‌ریزی می‌آید و هم برای برنامه‌سازی مفید خواهد بود. در این گزارش که حاصل گفت‌وگو با تهیه‌کنندگان مسابقات «برنده‌باش»، «پنج‌ستاره»، «هفت در سه» و «هوش‌برتر» است، چالش‌های مسابقه‌سازی در تلویزیون را سوال کرده‌ایم و دیدگاه و نظرات تهیه‌کنندگان را جویا شده‌ایم.
فرمول جهانی برنده شدن
هاشم رضایت که سابقه مدیریتی چندین ساله در تلویزیون داشته و اکنون پس از برنامه دورهمی مسابقه «برنده‌باش» را با همکاری حمید رحیمی‌نادی برای شبکه سه سیما تولید می‌کند، بر این عقیده است که ابتدا باید معنی رسانه‌ای مثل تلویزیون را دانست و در این زمینه توضیح می‌دهد: تلویزیون تشکیل شده از همه ساختار‌های برنامه‌سازی از جمله مسابقه؛ پس نمی‌توان تلویزیون را بدون ساختار‌های متفاوت برنامه‌سازی تصور کرد. مسابقه ممکن است فقط جنبه سرگرمی داشته باشد یا بهره‌برداری‌های دیگری نیز از آن صورت بگیرد. طبیعی است که اگر صرفاً جنبه سرگرمی نداشته باشد بهتر است. «برنده‌باش» از آن دست مسابقاتی است که قبل از پخش و از همان بدو امر زیر ذره‌بین مخاطبان و منتقدان قرار گرفته است. این اتفاق دو دلیل مهم داشته است: یکی ساختار برنامه است که بر اساس یک طرح بین‌المللی شکل گرفته است و در تعداد زیادی از شبکه‌های تلویزیونی سراسر جهان به اجرا درآمده؛ دلیل دیگر حضور محمدرضا گلزار سوپراستار سینمای ایران به عنوان مجری در این برنامه است. هر دو نکته از زمانی مطرح شد که هنوز پخش این مسابقه آغاز نشده بود؛ اما تعارضات ایجاد شده بعد از پخش مسابقه هم ادامه پیدا کرد و همچنان عده‌ای نفس حضور یک سلبریتی یا نفس اجرای یک طرح خارجی را نمی‌پسندند. با این احوال از نظر هاشم رضایت، هیچ‌یک از انتقادات مطرح شده، منطقی نیست و حتی تأکید دارد که «برنده‌باش» از آن دسته مسابقاتی است که موفق به فرهنگ‌سازی شده و فراتر از یک مسابقه سرگرم‌کننده پیش رفته است.
به گفته این تهیه‌کننده، در میان برنامه‌های تلویزیونی، «برنده‌باش» از جمله مسابقاتی است که صرفاً جنبه سرگرم‌کنندگی ندارد؛ به عبارتی هم سرگرم‌کننده است و هم به اطلاعات عمومی مردم می‌افزاید، مردم را تشویق به مطالعه می‌کند و به نوعی قدم به حیطه فرهنگ‌سازی می‌گذارد. براساس دیدگاه رضایت، مسابقه «برنده‌باش» گاه یک فرهنگ و اخلاق خوب و پسندیده را تقویت می‌کند و گاه یک اخلاق ناپسند در جامعه را به محک نقد می‌زند و همه موارد ذکر شده دست به دست هم می‌دهد که این برنامه در مسیر رشد قرار بگیرد.
ساختار مسابقه «برنده‌باش» بر پایه هیجان رسیدن به جوایز بیش‌تر شکل گرفته است. به طور طبیعی چنین مسابقه‌ای جذاب و وسوسه‌کننده است و مردم به تماشا و شرکت در آن مشتاق هستند، به‌خصوص در فرهنگ ایرانی که داستان‌ها و روایت‌های عامیانه بسیار متعدد و متنوعی درباره بخت و اقبال وجود دارد که لذت به دست آوردن گنج یا ثروتی قابل اعتنا را بازگویی و بازآفرینی می‌کند. در مسابقه «برنده‌باش»، این فرصت و اقبال، فراهم شده تا شرکت‌کنندگان با اندکی دانش و اطلاعات عمومی‌بتوانند ارقام درخورتوجهی برنده شوند. همین نکته میتواند به استقبال از برنامه منجر شود و هاشم رضایت معتقد است: تمام کسانی که در اپلیکیشن این برنامه ثبت نام می‌کنند و درخواست حضور در مسابقه را دارند، موجبات شور و نشاط مسابقه «برنده‌باش» را فراهم می‌آورند. این افراد می‌توانند برای کمک به شرکت‌کننده در مسابقه مشارکت داشته باشند و احساس کنند که در یک مسابقه جنبی شرکت کرده‌اند. همین امر به پویایی برنامه کمک می‌کند. همه دستاوردی که مسابقه «برنده‌باش» تا امروز داشته از مسیر کم و بیش پر تلاطمی عبور کرده است.
هاشم رضایت درباره انتقادهایی که به بومی نبودن طرح این مسابقه وارد شده، توضیح می‌دهد: مسابقه‌های بی‌شماری را در تلویزیون شاهد بوده‌ایم؛ خیلی از این مسابقه‌ها هیچ نمونه خارجی نداشته و خیلی هم جذاب بوده‌اند. بعضی از مسابقه‌ها نیز در کشورهای دیگر تولید شده‌اند و نتیجه رضایت‌بخش داشته‌اند. هر مسابقه‌ای ممکن است در برنامه‌ها و شبکه‌های تلویزیونی متعددی در سراسر جهان تولید شود و به دلیل ساختارش مورد توجه قرار بگیرد. بنابراین، نمی‌توان گفت چون طرح ایرانی نداشته‌ایم مسابقه «برنده‌باش» را بر مبنای یک ایده بین‌المللی ساخته‌ایم. این مسابقه در ایران هم مانند بسیاری از کشورهای دنیا تولید شده و در کشور ما مثل بسیاری از کشورهای دیگر جهان با استقبال مواجه شده است، چون اساس و مبنای آن با فرهنگ ما مغایرتی نداشته، امکان بومی‌سازی این مسابقه فراهم بوده و مورد توجه مخاطبانی از همه فرهنگ‌ها و ملیت‌ها قرار گرفته است.
بر اساس نظر رضایت، دلیل این استقبال به رقابت و جایزه دادن مرتبط است و توضیح می‌دهد: اگر نمی‌توان گفت برنامه‌ای مثل «برنده‌باش» واقعاً متعلق به کدام کشور است یک دلیل روشن دارد و آن این است که سوال پرسیدن و جایزه دادن به یک فرهنگ خاص یا کشور خاص در جهان محدود نمی‌شود و متعلق به همه فرهنگ هاست.
این تهیه‌کننده در پاسخ به انتقاد دومی‌که از این مسابقه شده، شرح می‌دهد: به طور طبیعی، هر تهیه‌کننده‌ای می‌خواهد از همه ظرفیت‌های موجود برای دیده شدن و توفیقات برنامه استفاده کند. باید دید در هر نوع برنامه‌ای چه کسی و در چه جایگاهی میتواند به دیده شدن و توفیق برنامه کمک کند. گاهی یک چهره برجسته سینمایی و تلویزیونی در یک برنامه اثرگذار است و گاهی به حضور یک شخصیت کم‌تر شناخته شده نیاز داریم. نمی‌توان گفت حضور چهره‌های مطرح، نسخه‌ای است که برای همه برنامه‌های تلویزیونی مفید است، اما برای مسابقه‌ای مانند «برنده‌باش» کارکردی مفید دارد و در جذب و جلب مخاطب مؤثر عمل می‌کند.
در مسیر ستاره‌های مخاطب
فصل دوم مسابقه «پنج‌ستاره» به پایان رسیده و پیش‌تولید فصل سوم در حال اجراست. شاید این روزها بهترین زمان برای بازنگری و بازآفرینی بخش‌های مختلف این مسابقه و تدارک بخش‌های بهتر و جذاب‌تری برای آن باشد. به گفته میرمحمدحسین رضوی که تهیه‌کنندگی مسابقه «پنج‌ستاره» را برعهده دارد، این بازبینی‌ها و بازنگری‌ها همیشه بوده و یکی از نشانه‌های روشن و بارز آن دعوت از حمید گودرزی برای اجرای این برنامه است.
این تهیه‌کننده، مهم‌ترین و اصلی‌ترین مسابقه «پنج‌ستاره» را جذب مخاطب می‌داند و تأکید می‌کند که هدف اصلی این مسابقه جذب رضایت مخاطبان است. رضوی در این باره توضیح می‌دهد: مسابقاتی مانند «پنج‌ستاره» که نمونه خارجی دارند و بر اساس الگوهای بین‌المللی طراحی شده‌اند باید بتوانند رضایت مخاطب را جلب کنند و از نمونه اصلی کیفیت پایین‌تری نداشته باشند، چون مردم با این مسابقات آشنا هستند و قدرت مقایسه و بررسی دارند. در نتیجه اگر ما نتوانیم به کیفیت و استاندارد مطلوب نزدیک بشویم، رغبتی برای تماشای مسابقه نخواهند داشت.
ایجاد جذابیت از نگاه رضوی به دو شیوه در مسابقات تلویزیونی اتفاق می‌افتد: یکی با تأکید بر جوایز و دیگری با تأکید بر عملکرد مجری، و فضاسازی او در مسابقه. این تهیه‌کننده می‌گوید: جایزه و مجری مهم‌ترین محرک‌هایی است که سبب می‌شود، تماشاگران پای یک مسابقه تلویزیونی بنشینند و آن را تماشا کنند. در مسابقه «پنج‌ستاره» تأکید بر شیوه حضور و کارکرد مجری و فضایی است که او ایجاد می‌کند.
به گفته این تهیه‌کننده، شوخی‌ها، تعاملات و ارتباط بین مجری و شرکت‌کنندگان در مسابقه «پنج‌ستاره»، مورد توجه بوده و هرگز در این‌باره با محدودیتی مواجه نبوده‌اند. رضوی تصریح می‌کند: محدودیت‌ها دست و پا گیر نبوده و در زمینه شوخی‌سازی تا انتهای بازه‌ای که عرف و فرهنگ جامعه می‌پذیرد، پیش رفته‌اند. به اعتقاد او، برنامه «پنج‌ستاره» توانسته فضای خشک و رسمی را بشکند و به شکل جذاب و سرگرم‌کننده‌ای از ارتباطات و مناسبات برسد که از مرزهای ادب و نزاکت عبور نمی‌کند.
آنچه در برنامه رخ می‌دهد و بازتاب‌های آن در جامعه و نیز در شبکه‌های اجتماعی، از نظر رضوی نشان دهنده توفیق این برنامه در برقراری ارتباط با مخاطب و جلب نظر اوست. این تهیه‌کننده همچنین توضیح می‌دهد که تا امروز بارها و بارها نظرات و دیدگاه‌های مخاطبان درباره برنامه بررسی شده و حتماً آنچه مورد نظرشان بوده و حتی انتقادها در شکل‌گیری فصل‌های بعدی تعیین‌کننده خواهد بود.
در میان مجریانی که از دنیای بازیگری، مقابل دوربین برنامه‌های تلویزیونی قرار گرفته‌اند، حمید گودرزی از آن دسته است که در ابتدا با استقبال گرم منتقدان و مردم مواجه نشد. تهیه‌کننده مسابقه «پنج‌ستاره» حضور یک بازیگر را برای اجرای چنین مسابقه‌ای ضروری می‌داند؛ چرا که معتقد است نوع مواجهه مجری با شرکت‌کنندگان و نحوه عملکرد مجری در این برنامه و تعیین فضای آن بسیار تعیین‌کننده است. رضوی در این باره می‌گوید: مسابقه «پنج‌ستاره» از آن دست برنامه‌هایی است که به یک مجری ـ بازیگر نیاز دارد و هر مجری ـ بازیگری که این برنامه را اجرا کند بر اساس جنس اجرا، نوع شوخی‌ها و سبک معاشرت و ارتباطات و تعاملاتش میتواند فضای متفاوتی برای این برنامه رقم بزند.
به اعتقاد او، حمیدگودرزی بهترین انتخابی بود که می‌توانستند برای این برنامه داشته باشند و این بازیگر نیز به مرور توانسته با حال و هوا و امکانات برنامه تطبیق پیدا کند. رضوی درباره انتقادهایی که به سبک اجرای گودرزی وارد شده، توضیح می‌دهد: باید دید این افراد بر اساس چه متر و معیاری عملکرد آقای گودرزی را در این برنامه مثبت ارزیابی نمی‌کنند، در حالی که او توانسته برای برنامه مخاطب بیاورد و در عین حال به خوبی مسابقه را اجرا کند. بر اساس آنچه ما از مخاطبان دریافت کرده‌ایم، مسابقه «پنج‌ستاره» قبل از حمید گودرزی 8 درصد مخاطب داشته و بعد از او در آخرین نظرسنجی‌ها، میزان مخاطبان این برنامه 28 درصد بوده است.
بر اساس توضیحات رضوی، برای یک برنامه تلویزیونی 20 درصد رشد مخاطب یک عدد نجومی محسوب می‌شود و نشان می‌دهد که مخاطبان زیادی این مسابقه را می‌بینند و آن را دنبال می‌کنند. حتی انتقادهای مخاطبان هم به گفته رضوی نشان‌دهنده توجه مخاطبان است و دلیلی بر آنکه مردم این مسابقه را تماشا می‌کنند.
ضمن طرح همه این موارد، تهیه‌کننده «پنج‌ستاره» به این نکته هم اشاره می‌کند که حمید گودرزی برای اولین بار مجری‌گری را تجربه می‌کند و هر کسی در اولین گام‌ها کم‌تجربه است و ممکن است کارش ایرادهایی داشته باشد اما رضوی تأکید می‌کند: به مرور حتماً خواهیم دید که حمید گودرزی بهتر و بهتر شده همچنان که در همین مدت کوتاه شاهد تسلط او بر اجرای برنامه بوده‌ایم.
تهیه‌کننده «پنج‌ستاره» نه تنها اطمینان دارد که حمید گودرزی به مرور رشد خواهد کرد و اجرای بهتری به نمایش خواهد گذاشت، بلکه تأکید می‌کند: او در آینده به یک شخصیت معیار تلویزیونی بدل خواهد شد.
به گفته رضوی فقط کافی است کمی صبور باشیم تا زمان لازم سپری شود و حمید گودرزی همراه با گروه تولید این مسابقه تجربیات بیش‌تر و بیش‌تری به دست بیاورد؛ چرا که مسابقه «پنج‌ستاره» قرار نیست بعد از یکی دو فصل به انتها برسد و فراموش شود، بلکه قرار است چندین فصل ادامه داشته باشد و به برند تلویزیون و شبکه پنج سیما بدل شود. او توضیح می‌دهد: ما نگاه بلند‌مدت به این برنامه داریم و با همین نگاه برنامه‌ریزی کرده‌ایم. در هر فصل برنامه به روز می‌شود و تغییراتی در آن صورت می‌گیرد. مثلاً بعد از فصل اول به این نتیجه رسیدیم که حمید گودرزی باید آن را اجرا کند و حالا بر این عقیده‌ایم که او در اجرایش موفق بوده و از سوی مخاطبان پذیرفته شده و حالا وقت آن رسیده که برای به روز کردن محتوای مسابقه و شکل و فرمش برنامه‌ریزی کنیم. این روزها مشغول پیش تولید فصل سوم هستیم و قبل از هر چیز رفع ایرادهای فصل‌های قبلی را در مد نظر قرار داده‌ایم.
تدارک ویژه برای هوش‌های برتر
پیمان پورمقیمی قبل از «هوش‌برتر» مسابقه‌های نشان برتر و این خانواده را تهیه‌کرده است. از نگاه او این تولیدات به نوعی در امتداد هم هستند؛ اولی به قدرت بدنی اختصاص داشت، دومی‌با هدف سرگرمی ساخته شد و سومی‌به سنجش اطلاعات عمومی‌شرکت‌کنندگان اختصاص دارد.
این تهیه‌کننده تلویزیونی می‌گوید که چنین مسابقاتی در تمام دنیا با شکل خاصی از سوالات برگزار می‌شود که به سنجش اطلاعات عمومی‌شرکت‌کننده ارتباط پیدا می‌کند یا سوالاتی درباره یک تصویر مشخص که حضور ذهن شرکت‌کننده را مورد سنجش قرار می‌دهند. به گفته پورمقیمی، به لحاظ محتوایی مسابقه «هوش‌برتر» یک اتفاق تازه در تلویزیون ماست که در هیچ کجای دنیا معادل آن وجود ندارد.
توضیحات این تهیه‌کننده، ادعای او را تا اندازه‌ای پذیرفتنی می‌سازد؛ چرا که به گفته او برای تولید این مسابقه، مقوله هوش مورد مطالعه قرار گرفته و بعد از بررسی مفهوم هوش و آشنایی با زیرمجموعه‌های آن، یعنی هوش دیداری، هوش شنیداری، هوش فضایی و حافظه، مسابقه «هوش‌برتر» طراحی شده است.
ساخت مسابقه‌ای کاملا بومی‌که پیش از این سابقه نداشته، چالش‌هایی برای گروه تولید «هوش‌برتر» به همراه داشته است. به گفته پورمقیمی لازم بود برای سه مسئله مهم راهکارهای مناسب پیدا می‌کردند: اول، طراحی سؤالات و تعیین سطح برنامه که در مقایسه با سطح شرکت‌کنندگان برتر باشد، دوم یافتن شرکت‌کننده‌هایی که در سطح درخورتوجهی از هوش و توانایی ذهنی باشند و سوم ساخت امکانات و تجهیزات مورد نیاز برنامه بر اساس اصول زیبایی‌شناسی با بهترین کیفیت. این تهیه‌کننده درباره راهکارهای مربوط به این سه مشکل جدی توضیح می‌دهد: برای تعیین سطح و جایگاه برنامه به مطالعه و تحقیقات میدانی متوسل شدیم و پژوهش قابل قبولی درباره مقوله هوش داشته‌ایم. درباره شرکت‌کنندگان در برنامه راهکاری نبود جز اینکه علاقه‌مندان را برای مطالعات بهتر و هدفمند همراهی کنیم و امکاناتی در اختیارشان بگذاریم و درباره مورد آخر به طراحی مواد و متریال جدید روی آوردیم و از شیوه‌های معمول برنامه‌سازی فراتر رفتیم.
به گفته این تهیه‌کننده، شرکت‌کنندگان در مسابقه «هوش‌برتر»، از طریق اینترنت و شبکه‌های اجتماعی با گروه تولید مسابقه در ارتباط هستند و محتوای لازم برای مطالعه بیش‌تر و هدفمند‌تر را دریافت می‌کنند. انواع بازی‌های مربوط به هوش از طریق پیام‌رسان‌های مجازی در اختیارشرکت‌کنندگان قرار می‌گیرد و طی فرایندی مدیریت شده به سمت ارتقای توانایی‌های هوشی هدایت می‌شوند. به عنوان نمونه افراد در قدم اول فرمول برخی بازی‌ها را پیدا می‌کنند و بعد از تمرین‌های مکرر و افزایش سرعت پاسخگویی برای حضور در برنامه اعلام آمادگی می‌کنند. پورمقیمی می‌گوید: گاهی شنیده‌ام که چرا شرکت‌کنندگان مسابقه «هوش‌برتر» اینقدر توانمند هستند و پاسخم این است که آن‌ها چیزی نزدیک به یک سال برای این رقابت تمرین می‌کنند و مثل ورزشکاری که ماهیچه‌هایش را تقویت می‌کند، آن‌ها هم روی ماهیچه‌های مغزشان کار می‌کنند. همچنین شرکت‌کنندگان مسابقه «هوش‌برتر» برای حضور در این برنامه باید آزمون‌های متعددی را پشت سر بگذارند و زمانی در مقابل دوربین قرار می‌گیرند که کاملا آماده شده باشند.
سومین مشکل سازندگان برنامه «هوش‌برتر» کمی متفاوت‌تر از چیزی است که معمولا از برنامه‌سازان شنیده‌ایم. به صورت طبیعی هر تهیه‌کننده‌ای از مواد و متریال موجود برای ساخت دکور و لوازم مسابقه استفاده می‌کند؛ اما گروه «هوش‌برتر» آستین‌ها را بالا زده و آکسسوار و لوازم مورد نیازش را ساخته است.
پورمقیمی می‌گوید: برای اولین بار به این فکر نکردیم که این مواد و مصالح را داریم و بر اساس آن چه بازی‌هایی می‌توانیم بسازیم، بلکه به این فکر کردیم که برای بازی‌هایی که طراحی کرده‌ایم چه مواد و مصالحی باید بسازیم! متاسفانه در این زمینه دست تهیه‌کنندگان تلویزیونی در کشور ما خیلی باز نیست، چون برای ساخت آکسسوار و ابزار صحنه باید از مواد مناسب استفاده شود که در کشور ما علم ترکیب مواد خیلی رشد نکرده است و افرادی به صورت پراکنده در این زمینه تخصص دارند. همچنین زمانی که دانش مورد نظر را در اختیار داشته باشیم باید بر اساس آن قالب‌گیری و ساخت قطعات انجام شود که این کار هم ساده و ارزان نیست.
برای گذر از این مشکل، پورمقیمی از سه متخصص در رشته‌های فیزیک، شیمی و مکانیک دعوت به همکاری کرده و به کمک این افراد در درجه اول، ترکیب‌های مورد نیاز انتخاب شده است، مثلاً ترکیبی از رزین و کائوچو برای برخی از لوازم و ترکیبی از فلکسی، رزین و کائوچو و ام‌دی‌اف برای برخی دیگر. همچنین برای ساخت این لوازم و امکانات، قالب‌گیری شده که به گفته پورمقیمی این کار هزینه‌بر است، چون قالب‌گیری برای قطعاتی که تولید انبوه می‌شوند منطقی است نه برای ابزار و لوازم یک مسابقه تلویزیونی که معمولاً یک تا ده عدد از هر کدامشان ساخته می‌شود. گویا افزایش هزینه‌های تولید مشکل زیادی برای تولیدکنندگان این برنامه ایجاد نکرده و به گفته پورمقیمی، مدیران شبکه نسیم همراه سازندگان این برنامه بوده‌اند، به آن‌ها اعتماد کرده و دستشان را باز گذاشته‌اند. مسابقه «هوش‌برتر» با عبور از این مسیر پر فراز و فرود، در شش فصل به تماشاگران تلویزیون ارائه شده و این روزها گروه تولید در تدارک فصل‌های هفتم و هشتم آن هستند. بر اساس اظهارات پورمقیمی، این برنامه به صورت مداوم بر اساس خواست و نیاز مخاطبان تغییر کرده و تا امروز مخاطبان راضی بوده‌اند و استقبال عالی بوده است. اگر جز این بود مسابقه ادامه پیدا نمی‌کرد. این تهیه‌کننده معتقد است مسابقه «هوش‌برتر» حالا دیگر به ملاک و معیار اندازه‌گیری بدل شده و برای مردم یک مرجع محسوب می‌شود.
بازی تقدیر با هفت در سه
مسابقه «هفت در سه» نیز از آن دست مسابقه‌هایی است که از حضور یک بازیگر و چهره سینمایی برای جلب مخاطب بهره می‌گیرد؛ اما از جهاتی با سایر مسابقاتی که در این گزارش به آن‌ها اشاره می‌شود، تفاوت دارد. این مسابقه بر اساس هیجان و تحرک طراحی شده و شرکت‌کننده فقط پاسخگوی سؤالات مجری برنامه نیست و حضور فیزیکی پر تحرکی در برنامه دارد.
غلامحسین بای تهیه‌کننده و کارگردان مسابقه «هفت در سه»، تفاوت‌های بیش‌تری بین این مسابقه و سایر مسابقه‌های تلویزیون قائل است و تصریح می‌کند که قابلیت‌های «مسابقه هفت در سه» به اندازه‌ای که باید و شاید مورد توجه قرار نگرفته است. این تهیه‌کننده توضیح می‌دهد که طرح مسابقه را خودش آماده کرده، آن هم سال‌ها پیش اما امکانات و شرایط تولیدش فراهم نشد. گویا قرار بود در منطقه آزاد انزلی ساخته شود؛ اما مقدماتش فراهم نشد و بودجه‌ای تعلق نگرفت که تولیدی اتفاق بیفتد. در نهایت با حمایت علی‌اصغر پورمحمدی مدیر سابق شبکه سه، تولید مسابقه «هفت در سه» آغاز شد.
بای، مسابقه «هفت در سه» را یک مسابقه اکستریم توصیف می‌کند و معتقد است این مسابقه هم به لحاظ جنس و فضایی که دارد و هم به لحاظ سبک و سیاق تولید با دیگر مسابقات تلویزیون متفاوت است. او تأکید می‌کند: در بیش‌تر مسابقات تلویزیونی آنچه اتفاق می‌افتد انتقال دلهره به بیننده است نه هیجان! وقتی بیننده مسابقه برای فهمیدن درستی و نادرستی جواب سؤالات معطل می‌ماند و لحظات پراضطرابی را سپری می‌کند؛ یعنی درگیر دلشوره شده و می‌دانیم که دلشوره و اضطراب در بدن بیماری تولید می‌کند و احساس مثبتی نیست در حالی که هیجان، احساسی مثبت و مفید است که شور و نشاط به دنبال دارد. از نظر این تهیه‌کننده مسابقه «هفت در سه»، به دلیل قالب و ساختارش هیجان ایجاد می‌کند و میتواند تماشاگران را با حسی مثبت و مفید در کنار خودش نگاه دارد. در کنار این موارد، غلامحسین بای به یکی دیگر از ویژگی‌های مسابقه «هفت در سه» اشاره دارد و آن فرمول این مسابقه است. نوع بازی‌ها و رقابت‌ها به ترتیبی پیش می‌رود که بعد از حذف برخی شرکت‌کنندگان، هشت فینالیست به مخاطبان معرفی خواهند شد و در مرحله بعدی این فینالیست‌ها هستند که باید با هم رقابت کنند. تاکنون چند قسمت از این برنامه پخش شده و هنوز تعداد فینالیست‌ها به هشت نفر نرسیده است. تهیه‌کننده «هفت در سه» معتقد است، مثل هر برنامه تازه‌ای لازم است زمان بگذرد تا این مسابقه بهتر و بهتر شود و مخاطبان بیش‌تری را به خودش جلب کند. او می‌گوید: مسابقه کارش را تازه شروع کرده و هنوز برای قضاوت زود است. باید اجازه بدهیم که مخاطبان با «هفت در سه»، ارتباط بگیرند و درباره‌اش نظر بدهند.
یکی از نظراتی که از سوی منتقدان درباره این برنامه مطرح شده، به حضور دانیال عبادی به عنوان مجری در این مسابقه مرتبط است. برخی منتقدان بر این عقیده‌اند که عبادی به عنوان مجری مسابقه در انتقال حس هیجان و همراهی با ضرباهنگ برنامه موفق نبوده است و گزینه مناسبی برای اجرای این مسابقه محسوب نمی‌شود. غلامحسین بای این ایراد منتقدان را رد نمی‌کند؛ اما در این باره توضیح می‌دهد: شاید دانیال عبادی نتوانسته باشد هیجان را به طول کامل به مخاطب برنامه منتقل کند؛ اما حتماً به مرور بهتر خواهد شد. این تجربه جدید است و آخرین مسابقات اکستریم تلویزیون سال‌ها قبل تولید شده‌اند. در نتیجه باید به دانیال عبادی فرصت داد، چرا که به مرور اجرای بهتری خواهد داشت.
مسابقات زیادی مانند مسابقه «هفت در سه» در تلویزیون تولید نمی‌شود و این نکته‌ای است که بای بر آن تأکید دارد و بارها اشاره می‌کند که بسیاری از مسابقات فعلی تلویزیون ساختار رادیویی دارند و مسابقه تلویزیونی محسوب نمی‌شوند. از نظر او، دشواری‌های تولید چنین مسابقاتی کم نیست و احتمالاً به همین دلیل برنامه‌سازان کم‌تر به سراغ مسابقاتی مانند مسابقه «هفت در سه» می‌روند. همه مواردی که غلامحسین بای به آن‌ها اشاره می‌کند، به این نکته ختم می‌شود که مسابقه «هفت در سه» اقبال خوبی نداشته و ارزش‌های آن به اندازه کافی درک نشده است؛ چرا که این مسابقه اصلاً به درستی معرفی نشده و عموم مخاطبان از زمان پخش و تکرارش بی‌خبر هستند. بای در این باره می‌گوید: برای اینکه یک برنامه تلویزیونی گل کند و مورد توجه قرار بگیرد، لازم است که زمان پخش مناسبی در اختیارش قرار بگیرد، بازپخش‌های برنامه مناسب باشد و مردم بتوانند در زمان مناسب برنامه را تماشا کنند. همچنین لازم است که به مردم اطلاعات بدهند تا بدانند کی و چه زمانی برنامه را ببینند؛ یعنی باید تیزرهایی برای معرفی برنامه ساخته و پخش شود و هیچ کدام از این اتفاقات رخ نداده است.
به نظر این تهیه‌کننده، مسابقه «هفت در سه» زمان پخش مناسبی ندارد و به همین دلیل تماشاگران زیادی نمی‌توانند آن را تماشا کنند و نیز تیزری از این برنامه پخش نمی‌شود که مخاطبان به آن جذب شوند. او امیدوار است که لطف مدیران شامل حال مسابقه «هفت در سه» شود و تسهیلات و امکاناتی فراهم کنند تا مردم از تولید و پخش چنین برنامه‌ای مطلع شوند و آن را تماشا کنند.