بی‌شک، حادثه عاشورا یکی از مهم‌ترین و عبرت‌آموزترین حوادثی به‌شمار می‌رود که تاکنون در مسیر تاریخ پر فراز و نشیب بشر به وقوع پیوسته است؛ رویدادی بس شگرف که اندیشمندان جهان، انگشت حیرت به دندان گزیده و همواره مبهوت از آن فداکاری‌های بی‌نظیر، به تحسین و تمجید، لب به سخن گشوده‌اند.
استمرار این حرکت پرشور، حماسی و عاطفی در گذر تاریخ و از سوی نسل‌ها و ابناء بشر در مقاطع مختلف به‌مثابه خونی در کالبد روح و جسم زمان و عصر و انسانیت جاری و ساری است که راه گم نشود و سعادت و فلاح و رستگاری در مسیر زندگی بشریت تضمین شود.
اربعین حسینی، آن خشم خونین خلق خداجویی است که از حنجر سرخ و پاک شهیدان برون می‌زند و بغض گلوی تمام ستمدیدگان جهان می‌ترکد و فریاد بلند خویش را بر بلندای عاشورا و محرم و اربعین به گوش ظالمان و ستمکاران می‌رساند.
قیام عاشورایی، پدیده اربعین، راهپیمایی، ابراز عشق و ارادت به ساحت حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و یارانش، بسان خشم گره‌خورده سالیانی است که امّتی تحت ستم و ظلم فزون‌خواهان و متجاوزان به فریاد می‌نشیند.
این شعار امسال زائران حسینی است: «این حسین است که همه ما را به دور هم جمع کرده است». در سال‌های اخیر، جمعیت حاضر در مراسم سوگواری اربعین در عراق، در صدر یکی از بزرگ‌ترین اجتماعات مسالمت‌آمیز جهان قرار دارد. به گفته رئیس شورای استان کربلا، تعداد زائران اربعین به میلیون‌ها نفر می‌رسد و اغلب زائران، مسیر نجف تا کربلا به طول80 کیلومتر را پیاده و در مدت سه روز در یک راهپیمایی عظیم طی می‌کنند.
تنوع و تکثر جمعیت راهپیمایی به نحوی است که جز واژه «امّت» را نمی‌توان به کار برد که به عشق «امام» خویش طی طریق می‌کنند تا راه او، پیام او، مرام او و اهداف او را تعقیب کنند و تحقق بخشند. «امّت» به امام متصل می‌گردد، رودها به اقیانوس ملحق می‌گردد؛ «مرج البحرین یلتقیان». زن و مرد، پیر و جوان، بزرگ و کوچک، با خانواده و یا تنها، با پای پیاده و حتی بعضاً با پای برهنه، سیاه و سفید، از اقصی نقاط جهان با هر تفکر و اندیشه و هر مرام و مسلک و عقیده و اراده خاص و مخصوص خود، ولی همگام در یک مسیر، با یک هدف، با یک اعتقاد و با یک شعار؛ عجب صحنه‌ای است که پس از گذشت بیش از 1300 سال از حادثه عاشورا همچنان دوام دارد و استمرار می‌یابد و روز به روز نو می‌شود و همچنان اثربخش و اثرگذار است. اربعین، صرف حضور نیست، بلکه ظهور عشق است و ارادت به ساحت امامی‌که برای سعادت امّتش جان خویش و اهل و عیالش را بخشید.
و اینک در قرن 21، عصر ارتباطات، عصر انفجار اطلاعات، عصر و زمانه رسانه‌ها که دنیا را غرق کرده‌اند و هر اتفاقی را ضریب می‌زنند و در طرفه‌العینی به گوش و هوش عالمیان می‌رسانند. مدّعیان رسانه‌ای و ارتباطات جمعی غرب می‌گویند، به‌واسطه توسعه رسانه‌ها همه چیز عیان است و هر چیز در اختیار عالمیان. به راستی، این رسانه‌ها در مقابل و مواجهه با این پدیده بزرگ و استثنایی و بی‌نظیر چه می‌کنند؟ آیا به وظیفه خود عمل می‌کنند؟ از چیستی، چرایی و چگونگی این رستاخیز ملّی و عمومی، سخنی، گزارشی یا تحلیلی مخابره می‌کنند و یا قفل سکوت بر لب، مهر سانسور بر دوربین و میکروفون می‌نهند و با بی‌اعتنایی از کنار آن عبور می‌کنند؟
راستی چرا؟ اگرچه به قول یکی از اندیشمندان غربی حق دارند، چشم رسانه‌های غربی و... بر این حادثه و پدیده بسته بماند، آخر آرمان اربعین، اهداف بلند عاشورا و فریاد رسای حادثه کربلا با رفتار امروز آن‌ها و عملکرد خائنانه و خیانت‌آمیز و جنایات روزمره علیه مستضعفان و محرومان در تضاد است.
یزید زمانه، شمر عصر، عبیدالله زیاد امروز و همه آن‌هایی که آن سوی جبهه حق ایستاده بودند، امروز در بحران‌های جهانی یمن، بحرین، میانمار، افغانستان و ده‌ها نقطه جهان همان می‌کنند که آن روز از سوی جنایتکاران عاشورا صورت گرفته است.
در این عصر مظلومیت حق و حقیقت و جولان ظلم و ستم رسانه‌های غربی؛ ما هستیم و یک صداوسیما و رسانه‌های اندک همسو با حق و حقیقت در منطقه و جهان تا این رخداد بزرگ بشری را به گوش و هوش و جان ملت‌ها و امت‌ها برسانیم. باشد که چنین باشد؛ بعون‌الله تعالی.